Повеќе: РАБОТИЛНИЦА ЗА ИНКЛУЗИВНО НОВИНАРСТВО ВО ОРГАНИЗАЦИЈА НА МИМ И НСИОМ
„Лицата со потежок телесен инвалидитет, особено лицата кои се движат искучиво со инвалидска количка, приморани се да користат сопствен автомобил или такси превоз за да одат секојдневно на работа, на лекар, во продавница, на пазар, на разни културно-спортски манифестации, да учествуваат во активностите на своите здруженија, да одат на посета кај роднини и пријатели, на прошетка… Едноставно, секаде каде имаат потреба од движење, затоа што немаат друга алтернатива. Тие не можат да возат велосипед, не можат да користат јавен превоз, бидејќи тој, или не е организиран во нивните локални самоуправи, или не е адаптиран за транспорт на патници со инвалидска количка, а не можат ниту да одат пеш. Заради тоа нивните животни трошоци се значително повисоки во однос на лицата кои не се соочуваат со некој вид инвалидитет, или како што јас сакам да споредам, нашиот леб е за пет денари поскап од лебот на останатите“, вели Бранимир Јовановски, претседател на Националниот сојуз на лица со инвалидитет, „Мобилност – Македонија“.
Законот за социјална заштита донесен во 2019 година, пропишува дека на лицата кои со телесна или интелектуална попреченост се стекнале по својата 65. година, не им следува финансиска помош од државата. Како се одразува тоа на животот на овие луѓе, и што е поголем проблем за нив: непримањето на тие 6.000 денари месечно или чувството дека се напуштени од институциите?